Ja, politeista

Co to znaczy, że jestem poganinem

Nie istnieje Bóg istnieją tylko Bogowie. Monoteiści wykorzystali filozoficzne argumenty dowodzące istnienia najwyższego Bytu i utożsamili go ze swym Bogiem. Każdy jednak, kto wysilił się, aby zajrzeć z jednej strony do Biblii, z drugiej strony do dzieł filozofów, nie może mieć wątpliwości, że piszą oni o kimś/czymś zupełnie innym. Na nic zdadzą się wyszukane sofizmaty: między „Bogiem wiary” a „Bogiem filozofów” nie można postawić znaku równości. Tym samym uzurpacja monoteistów, że ich Bóg (Trójca, Jhvh, Allah) jest właśnie tym najwyższym, jedynym, traci podstawy, okazuje się bezczelnym szalbierstwem.
Uznaję istnienia Praźródła, Absolutu, **********, który w jakiś sposób odpowiada za to, że świat istnieje, choć mógłby nie istnieć. Ale dziecinną naiwnością jest nazywać Go Bogiem. Jeszcze większą naiwnością jest zwracać się do tej Prazasady z modlitwą. Choćby dlatego, że jej sposób „bytowania” jest absolutnie poza naszym pojmowaniem. Można nadawać jej jakieś nazwy, mi na przykład najbliższe jest imię Ananke, ale używając jakiegokolwiek imienia należy pamiętać, że nie wiemy tak naprawdę, co mówimy. Chińczyk Lao-tse trafnie napisał: tao, które można nazwać, nie jest prawdziwym tao. Ananke podlegają sami Bogowie, więc jakimż prawem człowiek miałby się wyłamywać i uzyskiwać specjalne względy? Rojenia o tym, że świat został stworzony ze względu na człowieka wkładam między bajki. Są we wszechświecie istoty niżej od nas stojące, ale są też doskonalsze, a z nich, najdoskonalsi są Bogowie (przynajmniej według naszej wiedzy).

Dlaczego Bogowie a nie jeden Bóg? Nie mam wątpliwości, że poza strefą ściśle materialną istnieje także rzeczywistość innego rodzaju. O jej strukturze możemy wnioskować jedynie na podstawie doświadczeń, które ludzie z tamtą sferą mają oraz przez analogię. Na podstawie jednej i drugiej drogi dochodzę do wniosku, że tamta strona rzeczywistości ma charakter pluralistyczny. Nie jestem metafizykiem czy ezoterykiem. Wolę unikać bezpośrednich kontaktów z istotami tamtej sfery, wszelkiej mistyki. Dlaczego? Mistyka jest wkraczaniem w wymiar, w którym te istoty mają przewagę. Skąd mogę wiedzieć, czy to, co mi się objawia, nie oszukuje mnie, żeby wykorzystać? Iluż ludzi dało się zwieść na przykład Jezusowi, istocie wyjątkowo podstępnej i krwiożerczej, która wykorzystała przebranie straconego kaznodziei i samozwańczego mesjasza z Galilei. Dlatego wolę relacje z Bogami na swoim gruncie, według jasnych zasad, które określa stara zasada: do ut des.

Czym są zatem dla mnie Bogowie? Są istotami, które reprezentują każdy jakiś aspekt doskonałości prazasady. Nie jest to doskonałość absolutna. Wyznawcy wielu religii dają się czasem ponieść fantazji i przypisują swym Bogom absolutne właściwości, najsłynniejszym przykładem, powtarzanym ku uciesze ateistów jest choćby słynna wszechmoc Jahwe. Zakres władzy i wiedzy Bogów jest niewątpliwie znacznie większy niż jakiegokolwiek człowieka, ale zapewne ma jakieś granice. Jak nauczał Platon, w sprawach najważniejszych, w kwestiach Bogów, nie można wierzyć poetom i tych, którzy dają się ponosić poetyckim natchnieniom. Bogowie reprezentując jakąś doskonałość są dla mnie wzorami. Podziwiam ich i kocham, jako wzory. Jestem dumny, jeśli mogę u siebie znaleźć choć ślad ich doskonałości. Składam im ofiary z wina i kadzidła jako wyraz wdzięczności i podziwu. Ale nie jestem ich niewolnikiem. Bogowie nie oczekują ode mnie, abym przed nimi pełzał i łkał. Chcę, by byli ze mnie dumni, tak jak ja jestem dumny z nich. Nie znajdujemy się na przeciwstawnych szalach wagi, nie muszę się poniżać, aby oni byli wywyższeni.