O idiotach, czytając Marka Aureliusza

Słowo „idiota” ma ciekawą historię. Wydaje się, że dzisiaj, choć ma równie pejoratywne zabarwienie co dawniej, zatraciło swe zasadnicze znaczenie. W starożytnej Grecji bowiem ἰδιώτης, słowo to oznaczało osobę, której brak zawodowych umiejętności, a przede wszystkim obywatela skupionego na własnej prywacie, nie interesującego się sprawami własnego państwa społeczeństwa, indywidualistę i jednostkę aspołeczną.

W tym znaczeniu stwierdzenie, że społeczeństwo polskie (a może nie tylko polskie) zidiociało nie jest obelgą, jest diagnozą. Widać to zwłaszcza w stosunku do polityków. Jak byśmy ich nie kochali w momencie wrzucania głosu do urny tak wkrótce ich nienawidzimy całym sercem. Dlaczego? Bo okazali się tacy, jak inni, okazali się po prostu politykami. Ale czy my robimy więcej? Czy nam samym się chce podjąć wysiłek udziału w sprawach społecznych?

Starożytne podejście, tak wspaniale wyrażone w Rozmyślaniach Marka Aureliusza może zawstydzić nas, współczesnych. Przed wszystkim dlatego, że dla niego postępowanie dobre, kierowane cnotą a zatem też rozumem, odwiecznym porzadkiem Wszechświata, to jednocześnie postępowanie prospołeczne. Zestawienie to: dobro, cnota, społeczeństwo brzmią niemal jak refrem w jego książce. Kilka fragmentów:

Tags: etyka, Polityka